عناوین
خیلی ساده بخوام بگم، ارز فیات همون پولیه که ارزشش رو از دولت میگیره، نه از یه چیز فیزیکی مثل طلا یا نقره. این یعنی پشتوانهای مثل طلا نداره و فقط به اعتبار دولتها وابستهست. بیشتر کشورای دنیا از این سیستم برای خرید و فروش، سرمایهگذاری و پسانداز استفاده میکنن. در واقع، ارز فیات جایگزین استاندارد طلا شده و حالا دیگه اسکناسای ما با چیزی مثل طلا پشتیبانی نمیشن.
داستان ارز فیات برمیگرده به چند قرن پیش، جایی تو چین. تو قرن یازدهم، یه استان به اسم سیچوان شروع کرد به چاپ پول کاغذی که اولش میشد باهاش طلا، نقره یا ابریشم خرید. ولی بعد، قوبلای خان تو قرن سیزدهم اومد و سیستم ارز فیات رو رسمی کرد. خیلی از تاریخنگارا میگن این کار باعث شد امپراتوری مغولها سقوط کنه، چون چاپ بیرویه پول و تورم شدید اقتصاد رو از بین برد.
بعد از چین، اروپاییها هم سراغ این سیستم رفتن. تو قرن هفدهم، کشورایی مثل اسپانیا، سوئد و هلند امتحانش کردن، ولی مثلا تو سوئد جواب نداد و برگشتن به استاندارد نقره. تو یکی دو قرن بعد، جاهایی مثل کانادا، مستعمرات آمریکا و حتی دولت فدرال آمریکا هم ارز فیات رو امتحان کردن و هر کدوم یه نتایج مختلفی گرفتن.
اما اتفاق بزرگ تو قرن بیستم افتاد. آمریکا یه مدت سیستم پولی مبتنی بر طلا رو تا حدودی نگه داشته بود، ولی تو سال ۱۹۳۳، دولت تصمیم گرفت دیگه پول رو با طلا قابل تبدیل نکنه. بعدش تو سال ۱۹۷۲، نیکسون اومد و کلا استاندارد طلا رو کنار گذاشت. از اون موقع به بعد، ارز فیات تو کل دنیا رایج شد.
اگه بخوایم یه مقایسه ساده کنیم، تو سیستم استاندارد طلا، هر اسکناسی که چاپ میشد، یه مقدار مشخصی طلا داشت که پشتوانهش بود. یعنی دولتها نمیتونستن همینجوری پول جدید چاپ کنن، مگر اینکه همون مقدار طلا رو تو ذخایرشون داشته باشن. این باعث میشد که ارزش پول با اقتصاد بالا و پایین نشه.
ولی تو سیستم ارز فیات، دیگه خبری از این محدودیتا نیست. پول قابل تبدیل به طلا یا چیز دیگهای نیست و دولتها و بانکهای مرکزی میتونن ارزش پول رو بر اساس شرایط اقتصادی کنترل کنن. مثلا تو بحرانهای مالی، میتونن پول بیشتری چاپ کنن یا سیاستهای دیگهای اجرا کنن تا اقتصاد رو نجات بدن.
یه سریا میگن که استاندارد طلا خیلی باثباتتره، چون یه پشتوانه واقعی داره. ولی طرفدارای ارز فیات میگن قیمت طلا خودش همیشه در حال نوسانه و این سیستم دست دولت رو برای کنترل بحرانهای اقتصادی بازتر میذاره.
حالا که فهمیدیم ارز فیات چیه، بیایم یه نگاهی به مزایا و معایبش بندازیم.
حالا بیایم ارز فیات رو با ارز دیجیتال مقایسه کنیم. تو یه نکته شبیهن: هیچکدوم پشتوانه فیزیکی ندارن. ولی فرق بزرگشون اینه که ارز فیات رو دولتها کنترل میکنن، در حالی که ارز دیجیتال مثل بیتکوین غیرمتمرکزه و توسط بلاکچین مدیریت میشه.
یه فرق دیگه هم اینه که بیتکوین و خیلی از ارزای دیجیتال عرضه محدود دارن، ولی دولتها میتونن هرچقدر که بخوان ارز فیات چاپ کنن. از طرف دیگه، ارز دیجیتال مرز نمیشناسه و تراکنشاش برگشتناپذیره، ولی تو سیستم بانکی سنتی اینطور نیست.
با اینکه ارزای دیجیتال هنوز خیلی نوسان دارن و به اندازه ارزای فیات پذیرفته نشدن، ولی به مرور که بازارشون رشد کنه، ممکنه کمکم ثبات بیشتری پیدا کنن.
آینده ارز فیات و ارز دیجیتال هنوز مشخص نیست. از یه طرف، ارزای دیجیتال هنوز تو اول راهن و چالشای زیادی پیش رو دارن. از طرف دیگه، تاریخ نشون داده که سیستم ارز فیات هم بینقص نیست و در برابر بحرانهای اقتصادی آسیبپذیره.
یکی از اهداف اصلی ایجاد بیتکوین و ارزای دیجیتال، ارائه یه سیستم مالی جایگزین بود که وابسته به دولتها نباشه. شاید بیتکوین نیومده که کل سیستم ارز فیات رو نابود کنه، ولی بدون شک یه گزینه جدید برای اقتصاد جهانیه. ممکنه در آینده، ترکیبی از این دو سیستم بهترین راهحل باشه.
حالا به نظرت تو آینده ارز فیات همچنان حاکم میمونه یا ارزای دیجیتال جاشو میگیرن؟
منبع: academy.binance.com
کلیه حقوق محتواهای تولید شده برای مالینو محفوظ است